කාර්යාල දුම්රිය ගමනේදී කාන්තාවන්ගෙන් සිදුවූ අතවරයක්......

   බස් ගමනාගමනයේ අපහසු කම නිසාම මගේ කාර්යාල ගමනෙන් වැඩි කොටස දුම්රියෙන් යන එක පහසු නොවේදැයි මගේ මිතුරා සිරිසෝම, දිනක් මගෙන් ඇසීය. කෙසේ වෙතත් නිවසේ සිට කිලෝමීටර් හත අටක්‌ බස් රථයේ ගොස් නැවත දුම්රියේ යාම කරදරයක් වුවත් සිරිසෝමගේ පෙරැත්තය නිසාම ටික දවසක්වත් දුම්රියේ යාමට තීරණය කළෙමි. 

දුම්රිය ගමන ඇඟට තෙහෙට්ටුවක් නොමැති රසවත් ගමනක් බව මම පසුව තේරුම් ගතිමි. එකල මා සේවය කළේ මැලේ විදියේ තිබුණු විභාග දෙපාර්තමේන්තුවේ නිසා කොම්පඤ්ඤ වීදියෙන් බැස විනාඩි දෙකකින් පමණ කාර්යාලයට යාමට හැකිවිය. ඒ සමගම අලුතින් මිතුරන් රාශියක් දැන හඳුනා ගැනීමටත් දුම්රිය ගමන ප්‍රයෝජනවත් විය.

අප පානදුර දුම්රියපලින් ගොඩ වනුයේ මාතර සිට පැමිණෙන සමුද්‍රදේවී දුම්රියටය. මෙම දුම්රියේ මැදිරි ආසනවලට අයිතිය ‘පවරාගෙන’ සිටින පිරිසක්ද සිටින බව මා දැනගත්තේ ටික කලකට පසුවය. විශේෂයෙන්ම දකුණේ ඈත සිට පැමිණෙන කාන්තාවන් එම ආසන තමන්ගේ බව එකහෙලාම ප්‍රකාශ කරති. සමහර කාන්තාවන් ඇඳුම් ඇඳීම සහ හැඩ වැඩ වීම කරනුයේද දුම්රියේදී බව කලකදී දැන ගතිමි.

‘මල්ලි වැරදිලාවත් පස්වෙනි කොම්පාර්ට්මන්ට් එකට නම් නගින්නට එපා. ඒක බලගතු කාන්තා රාජධානියක්. එලියට තල්ලු කර දමයි’ 

ගමනට නුපුරුදු මට, පළපුරුදු අලුත් මිතුරෙකුගෙන් උපදෙසක්ද ලැබුණි.

‘ඒ කොම්පාර්ට්මන්ට් එක ලේඩීස් ඔන්ලි ද?  මම ඇසීමි.

‘ලේඩීස් ඔන්ලි ඒවා මේ කෝච්චියෙ නැහැ. ඒ උනත් දන්නේ නැද්ද බලගතු පක්ෂය ඒක බුත්තියට සින්න කරගෙන!’ කිහිප දෙනෙක්ම මට කීහ.

මමද  අනිකුත් මිතුරන් මෙන් ඒ උපදෙස අකුරටම පිලිපැද්දෙමි.

එක් දිනක්‌ අධික වර්ෂාව නිසා මා ගෙදර සිට පැමිණෙන බස් රථය මිනිත්තු කිහිපයක් ප්‍රමාද විය. මා දුම්රියපලට  එනවිටම දුම්රිය පිටත්විය. හෙමින් ඇදෙන දුම්රියේ කිට්ටුවම තිබුණු මැදිරියේ අත් වාරුවක එල්ලී  බිම නොවැටී යන්තම් ගොඩවිමි. දුවන්නට සිදුවූ නිසා ඇතිවූ හතිය මග හැරුණු පසු මැදිරිය ඇතුලට යාමට සිතා වට පිට බැලීමි.

මට කරකියා ගත හැකි දෙයක් නැතිවිය. එය කාන්තා රාජධානියයි. හිස් ආසන  කිහිපයක්ද විය. එහෙත් ඒවා නොදුටුවා සේ මම හිට ගෙන මුහුද පැත්ත බලාගෙන සිටියෙමි.

‘අන්න අද අමුත්තෙක් අපේ එකට නැගලා. එයා පිරිමිද ගෑණුද කියලා බලන්නකෝ!’

එක් කාන්තාවක් එසේ කියන විට සියල්ලෝම වාගේ  මහ  හඬින් සිනහ වුහ.

කුමක් කරම්දෝයි සිතමින් සිටින විට,

‘බැඳලා නැත්නම්........ මෙන්න මෙනෙවියෝ දෙන්නෙක් අතර සීට් එකේ මැද්දේ ඉඩ තිබෙනවා. ලක් බයි චාන්ස් ’

තව කෙනෙකුගේ කට හඬ ඇසින.

මෙය ඇසී මට ආ සිනහව අමාරුවෙන් මැඩ ගත්තෙමි.

‘ඒ උනාට වැඩක්‌ නැතුවා වගෙයි........ කන් ඇහෙන්නේ නැති එක්කෙනෙක්ද කොහෙද?’ ඒ තව කට හඬකි.

පානදුරයේ සිට මොරටුව  දක්වා දුම්රිය ශීඝ්‍ර ගාමිය. කෙසේ වෙතත් මට මොරටුවට යන තුරුවත් තව මිනිත්තු දහයක් පමණ මෙම අතවරයට් ලක්වීමට සිදුවන බව  දන්නෙමි. කිසිවක් නොඇසුනා ලෙස සිටීම හොඳම පිළියම බව තේරුම් ගෙන ඔවුන් කියන දේ පමණක් අසා ගෙන සිටියෙමි.

ටික වේලාවක නිශ්ශබ්දතාවය නිසා මම මැදිරිය ඇතුලත දෙස හොර ඇසින් බැලීමි. එක්‌ කාන්තාවක් මා සිටි පැත්තට පිටුපා සිටගෙන, හැඳ සිටි සාරිපොට පහලට දමා, යමක් කරනු දුටුවෙමි.

‘ඔන්න මේ පැත්තනම් බලන්න එපා........... මම උදේ වැරදුනු දෙයක් හරී ගස්ස ගන්න හදනවා’ 

ඒ කාටත් ඇසෙන සේ ඇය විසින් කරන ලද තහංචි පැනවීමක් විය යුතුය.

‘අනේ,....... අරයා බලා ඉන්නවානම් ඇවිත් මගේ මේ හැට්ටේ කටුව ගහන්න කියන්න. ගෙදරදී  නම් කටුව ගහන්නේ මගෙ මහත්තයා.’ 

ඒ සිටගෙන සිටි කාන්තාවයි.

ඇය ‘අරයා’ යනුවෙන් හැඳින්වුයේ මා විය යුතුය.

නැවත මඳ නිශ්ශබ්දතාවයකින් පසුව

‘ගොලුවෙක්ද කොහෙද  මොරටුවෙදී  බැස්සේ නැත්නම් ‘රැග්’ එකක් දෙමු’

එය තරුණ කාන්තා කට හඬක්‌ බව සිතා ගතිමි.

‘නැහැ අනේ,,,,,,, අඳ, ගොළු, බිහිරි ඔක්කොම තියෙන එක්කෙනෙක්.’

තව එකියක් කීවාය.

‘එහෙනම් මොරටුවෙන් බස්සලා ගොළු මඩමට යවමුද? තව කාන්තාවකගේ කට හඬයි.

    

මට සිනහවත් සමග තරමක අසීරුතාවයක්ද ඇති විය. මෙය මොවුන්ගේ අකාරුණික භාවයද විහිලුවට ඇති කැමැත්තද යන්න තේරුම් බේරුම් කරගැනීමට නොහැකි තත්වයට මම පත්වූයෙමි. කොයි එකටත් මෙවැනි අවස්ථා වලදී ගොළු වත රැකීම හොඳම පිළිවෙත බව මම විශ්වාස කළෙමි.

දුම්රිය වේගය අඩුවන විට මොරටුව ආසන්න බව දැනුණි. සම්පූර්ණයෙන් නතර කිරීමටත් පෙර දුම්රියෙන් බැසගත් මම, කාන්තාවන්ගේ සිනහ හඬ මැද දුව ගොස් සුපුරුදු මැදිරියට ගොඩ වුයෙමි.

මගේ සුපුරුදු සගයින් සමග සිදුවූ දේ විස්තර කලෙමි.

‘මමත් දවසක් වැරදිලා ඕකට නැගල හරි අමාරුවක වැටුනා,’ එක්‌ අයෙකු කිවේය.

මීට කලින්ද කිහිප දෙනෙකුම, කාන්තාවන් ‘බලෙන්  වෙන්කර ගෙන තිබුණු’ මැදිරියට වැරදීමකින් ගොඩවී බැට කා ඇති බව මගේ සගයින්ගෙන් දැන ගත්තෙමි.