විභාග ශාලාධිපතිට නිකුත් කළ ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකැට්ටුව ‘අස්ථානගත වීමක්’ !

විභාග දෙපාර්තමේන්තුව මගින් සංවිධානය කරනු ලබන අපගේ  ප්‍රධාන විභාග (සා.පෙළ සහ උ.පෙළ) පවත්වන විට, සෑම විභාග ශාලා  දහයක්‌ දොළහක් පමණ ආවරණය වන පරිදි සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානය බැගින් ස්ථාපනය කරනු ලැබේ. මෙම මධ්‍යස්ථාන භාරව කටයුතු කිරීම සඳහා තෝරා ගනු ලබන්නේ පළපුරුදු නිලධාරීන් හෝ විදුහල්පතිවරුන් පමණකි. විභාගය ආරම්භයට දින දෙකකට පමණ කලින් විවෘත කරන මෙම සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථාන සඳහා සන්නද්ධ පොලිස් ආරක්ෂාව ලැබෙන අතර, භාරව සිටින නිලධාරියාද පුර් ණ කාලීනව මධ්‍යස්ථානයේ රැඳි සිටීම  අනිවාර් ය වේ. 

විභාගයේ පළමු දින කිහිපයට නියමිත සියලුම විෂයය වල ‘සීල්’ කරන ලද ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු, විභාග දෙපාර් තමේන්තුව මගින් සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයට ගෙනැවිත් භාරදේ. ඊට අමතරව ඒ ඒ විභාග ශාලාවට නියමිත ලිපිද්‍රව්‍ය, ශාලාධිපති වරුන් සඳහා බෙදා දෙනු ලබන්නේද   සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයෙනි. සියලුම විභාග ශාලාධිපති වරු සෑම විභාග දිනයකම, උදෑසන පැමිණ   කාල සටහනට  අනුව නියමිත ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු භාරගත යුතුය. ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු සුරක්ෂිතව ගෙනයාම ශාලාධිපතිගේ වගකීම වේ. දිනය අවසානයේදී මනාව සකස් කර  අසුරා ‘සීල්’ තබන ලද උත්තර පත්‍ර පාර් සල්, සුරක්ෂිතව මධ්‍යස්ථානයට ගෙනවිත් භාරදීමද විභාග ශාලාධිපතිවරයා විසින්ම කළ යුතුය. 

විභාගයේ රහස්‍ය භාවය ආරක්ෂා කර ගැනීමත් කිසිම අයදුම්කරුවෙකුට අසාධාරණයක් සිදු නොවන පරිදි විභාගය පැවැත්වීමත්, විභාග රාජකාරි කරන සියලුම නිලධාරීන්ගේ භාරධුර  වගකීමයි.  

කිහිප වරක්ම සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයක් භාරව කටයුතු කිරීමේ රාජකාරිය  මා හට පැවරිණ,  එක්‌  වර් ෂයක (1975) අපොස සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය පැවැත්වෙන තුන්වන දිනයේ, උදෑසනම, සිරිත් පරිදි සියලුම විභාග ශාලාධිපති‍න්ට, දිනයට නියමිත ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු බෙදා දුන්නෙමි. පසුව දෛනික       ජර් නල් සටහන් යෙදීම, ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකැට්ටු බෙදාදීමේ සටහන් සම්පූර් ණ කිරීම වැනි මූලික  කටයුතු අවසන් කළෙමි. 

එදින සවස ප්‍රශ්න පත්‍රය වුයේ පාලි විෂයය යි.

සාමාන්‍යයෙන් පාලි විෂයයට ඉදිරිපත් වනුයේ අයදුම්කරුවන් ඉතාමත් අඩු සංඛ්‍යාවකි. මේ නිසා එදින ප්‍රශ්න පත්‍ර අවශ්‍ය වූයේ විභාග ශාලා තුනකට පමණකි. එයින්ද එක්‌ විභාග ශාලාවක පෙනී සිටියේ අයදුම් කරුවන් දෙදෙනෙක් පමණක් විය. එය පෞද්ගලික අයදුම් කරුවන් පෙනී සිටි මධ්‍යස්ථානයකි.

එදින උදෑසනම, එම මධ්‍යස්ථානය භාර  ශාලාධිපතිවරයා, නියමිත පාලි ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව මගෙන් ලබාගෙන, කුඩා සුට්කේසයක අසුරා ගනු මම දැක්කෙමි. ප්‍රශ්න පත්‍රය දීමට තිබුණේ  පස්වරු එකටය. දිනයේ ප්‍රධාන වැඩ කටයුතු අවසන් කර, මගේ සහායට සිටි ගුරු මහතා, පොලිස් නිලධාරියා සහ  මම කතාබස් කරමින් සිටියෙමු. 

වේගයෙන් පැමිණි මෝටර් රථයක් මධ්‍යස්ථානයට මඳක් ඈතින් නතර කර,  බැසගත් කිහිප දෙනෙකු කලබලයෙන් අප සිටින දෙසට එන්නට සැරසුණහ. වහාම ක්‍රියාත්මක වූ පොලිස් නිලධාරියා ඔවුන්ට නතර වීමට සන් කර ඉදිරියට ගියේය. පොලිස් නිලධාරියා ඔවුන් සමග යමක්  කතාකළ පසු,  සියලුදෙනාම අප මධ්‍යස්ථානය වෙත එන්නට පටන් ගත්හ. 

කුඩා සුට්කේසයක්  සහ තවත් දේ දෑතින් ගෙන එනුයේ, උදයේ මගෙන් ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු භාරගත් විභාග  ශාලාධිපති වරයෙකු බව මම හඳුනාගතිමි. පැමිණි එක්‌ අයෙකු සාමනේර ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් වූ අතර, අනිත්  පුද්ගලයා ජාතික ඇඳුම හැඳගත් තරුණයෙකි. ඔවුන් සමග තවත් කාන්තාවක්ද    වූවාය.

ස්වාමීන් වහන්සේට හිඳ  ගැනීම පිණිස පොලිස් නිලධාරියා විසින් ආසනයක් පනවන ලදී. කලබලයෙන් මා  සිටි තැනට පැමිණි ශාලාධිපතිවරයාට, හීන් දාඩිය දමා තිබුණු අතර, අත පයද සෙමින් සලිත වනු දුටුවෙමි. තමන් සමග පැමිණි අනිත් කාන්තාව නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරිය බව ඇය මා හට පැවසුවාය. 

‘මොකද ජයසේකර මහත්මයා කලබලයෙන්....... වාඩිවෙන්න.’ 

කී මම, ඔහුගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තු වුයෙමි.

ඔහු යමක්‌ කීමට තැත් කලත් පිටවූ වචන මට තේරුණේ නැත. 

නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරියද කිසිවක් කථා  නොකර බිරාන්තව සිටියාය. 

ටික වෙලාවක් නිශ්ශබ්දව සිටි ශාලාධිපතිවරයා 

‘ප ...ප ....ප ...ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට් එ …ක   නැ... නැ.... නැහැ’ 

යයි ගොත ගසමින් කෙඳිරීය. 

කිසි කලබලයක් නොපෙන් වූ මම, 

‘උදේ මගෙන් පැකට්ටුව ගත්තා නේද?’ යි  ඇසීමි. 

‘ග... ග .... ගත්තා ඒක නැතිවෙලා. හාමුදුරුවන්වයි අනිත් ලමයාවයි මම එක්කරගෙන ආවා. පාලි වලට  උත්තර දෙන්නේ ඒ දෙන්නා විතරයි.” කී  ඔහු වෙව්ලන්නට විය. 

විභාග දිනයේම අවසාන මොහොතේ, අදාළ ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුවක් නැතිවීම බරපතල ප්‍රශ්නයකි.

ශාලාධිපතිට ස්වල්ප වෙලාවක් විවේක ගැනීමට සැලැස්වූ මා, වහාම අප කාමරයේ පිටුපස කොටසක ආසන දෙකක්‌ පිළියෙළ කර, අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාට හිඳ  ගැනීමට සැලස්වූයෙමි. ඔවුන්ට අවශ්‍ය ලිවීමේ කඩදාසි අත්සන්කර සපයන ලෙස නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරියට පැවරුවෙමි. 

ශාලාධිපතිගේ කුඩා සුට්කේසයේ යතුර ඉල්ලා ගත්  මම  ඔහු ඉදිරිපිටදීම, ප්‍රවේශමෙන් එය විවෘත කළෙමි. එය තුළ උදය වරුවේ තිබුණු ප්‍රශ්න පත්‍රයට අයදුම් කරුවන් විසින් ලියන ලද,  එකතු කරගත් උත්තර පත්‍ර පාර්සලය විය. නැවත සුට්කේසය වැසීමට පියන පහත් කරණ විට උඩ පියනේ හිරවී තිබුණු ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව  මම දුටුවෙමි. 

එය එලියට ගත්  මම 

‘මේ තියෙන්නේ නැතිවෙච්ච ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට් එක නේද. ඔයාගේ සුට්කේස් එක ඇතුළෙම’ කියා 

එය ඔසවා ශාලාධිපතිට පෙන්වුයෙමි. 

ඔහු වහාම ප්‍රකෘති සිහියට එළඹියේය.

‘මට කලබලයට ඕක හොයා ගන්නට බැරි උනා. සර්, අපි දැන් මොකද කරන්නේ. ආපහු විභාග ශාලාවට යන්න වෙලාව මදිනෙ ?.’

‘ජයසේකර මහත්මයා ඔහොම ඉන්න. මම අවශ්‍ය දේ කරන්නම්’ 

කී මම,  ඔහු ලවා ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව විවෘත කරවා අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාට ප්‍රශ්න පත්‍රය  සහ ලියන කඩදාසි දී පිළිතුරු සපයන ලෙස දන්වා, නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරියට එම කාර් යය භාර කළෙමි.

ශාලාධිපතිවරයා මහත් ලජ්ජාවකට පත්වී මෙන් කරබාගෙන සිටියේය.

ඊට පසු   ඔහු ඇමතු මම , 

‘ජයසේකර මහත්මයා, කලබල වෙලා මේ වැඩ කරන්න බැහැ. ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව නැති  උනා නොවෙයි . ඒක ‘අස්ථානගත’ වෙලා තිබී පසුව ලැබුණා. මෙවැනි අවස්ථාවකදී වැදගත්ම දෙය තමයි, කෙසේ හෝ  විභාගය පැවැත්වීම. දැන් ඒ ටික හරි. ඒ නිසා කලබල වෙන්නට එපා. අපි ඉතුරු ටිකත් ප්‍රවේශමෙන් කරමු.’ 

යයි කීවෙමි.

‘කලබල නැතුව, අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාගේ අත්සන් පත්‍ර පරීක්ෂා කර , ලියන කඩදාසි වල කෙටි අත්සන් තැබීම, ලකුණු ලැයිස්තුව සකස් කිරීම  වගේ අවශ්‍ය දේවල් කරන්න’ යි 

මම ඔහුට සහ නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරියට කීවෙමි.

‘මට සමාවෙන්න සර්, මගේ අතින් ලොකු වැරද්දක් උනේ.’ 

කියා ඔහු නැවත බැගෑපත් වන්නට විය.

‘කාටත් වරදිනවා. දැන් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ. මේ සිද්ධිය ගැන ඔබගේ ජර්නලයේ  සටහනක් තබා, ඒකේ පිටපතක් අත්සන් කර මටත් දෙන්න.’ කී 

මා විභාගයේ ඉතිරි වැඩ කටයුතු කරගෙනයාම ඔවුන්ට පවරා මගේ නියමිත රාජකාරි කටයුතු වල නිරත වීමි.

කෙසේ හෝ, විභාගය ආරම්භකළ යුතු වේලාවේ සිට, පැයක්‌ ගත වීමට පෙර එම අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාට ප්‍රශ්න පත්‍රය දීමට අපට හැකිවිය. රාජකාරියේ වැදගත්ම කොටස හරියාකාරව  ඉටුවිය.

සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානය භාර නිලධාරියා ලෙස මටද, මෙම සිද්ධිය අවුල් සහගත  නොවන ආකාරයට වැඩ කටයුතු කිහිපයක් කිරීමට සිදුවිය. මෙහිදී වැදගත්ම කාර් යය වූයේ, අයදුම්කරුවන්ගේ අනන්‍යතාව සහතික කර ගැනීමයි. මෙහිදී විභාගයට පෙනී සිටීම  සඳහා ලබාදී ඇති ඔවුන්ගේ  ඇතුළත් වීමේ පත්‍රිකාවේ සඳහන් නම සහ නිත්‍යානුකූලව සහතික කර තිබෙන අත්සන සහ මෙම විෂයය සඳහා තබන ලද අත්සන නිවැරදි බව මවිසින්ම පරික්ෂා කර, සත්‍ය බව  සැක  හැර දැන ගත්තෙමි. ඉන්පසු ඔවුන්ගේ හැඳුනුම් පත් මම පෞද්ගලිකවම පරික්ෂා කළෙමි. දෙවනුව, ජයසේකර විභාග ශාලාධිපති වරයා විසින්  මෙම සිද්ධිය සම්බන්ධව ඔහුගේ  ජර්නලයේ තබනලද සටහනේ අත්සන් කළ  පිටපතක් සකස් කරවාගෙන, සම්බන්ධිකරණ මධ්‍යස්ථානයේ, මට සහායට  සිටි ගුරු මහතාගේ සහ නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරියගේද  සාක්ෂි  සඳහා එහි අත්සන්ද  ලබාගතිමි. 

ඉන්පසු මෙම සිද්ධිය සම්බන්ධව නිරීක්ෂණ සහ අයදුම් කරුවන්ට අසාධාරණයක් නොවන පරිදි විභාගය පැවැත්වූ ආකාරයද පිළිබඳව  මගේ ජර් නලයේද සටහනක් තැබීමි. ශාලාධිපතිවරයාගෙන් ලබාගත් ලියවිල්ලද ජර්න ලයට අමුණා, ඒ පිළිබඳවද සටහනක්  කළෙමි. 

විභාගය අවසන් වූ පසු, ශාලාධිපති වරයා  සහ නිත්‍ය නිරීක්ෂක වරිය විසින් ලකුණු ලැයිස්තුව සකස් කිරීම, උත්තර පත්‍ර පැකට් කිරීම, ලේබල් කිරීම සහ පාර් සල් කිරීම  වැනි සියල්ල හරියාකාරව කරන ලදී. මේ සියල්ල නිවැරදිව අවසන් කිරීමෙන් පසුව, නිත්‍ය නිරීක්ෂක්ගේ කාර් ය භාරය සහ මෙවැනි අවිනිශ්චිත අවස්ථාවකදී ක්‍රියා කළයුතු ආකාරය පිළිබඳව ඇයටද, නැවත වරක්  අවශ්‍ය උපදෙස් ලබාදෙන ලදී.  

ජයසේකර විභාග ශාලාධිපතිවරයා   අයදුම්කරුවන් දෙදෙනාද සමග, වහාම සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයට පැමිණි නිසා, එම අයදුම් කරුවන් දෙදෙනා සඳහා, නිත්‍යානුකකූලව කලට වේලාවට විභාගය පැවැත්වීමට අවස්ථාව සැලසීණ. යම්කිසි හෙයකින් එදිනට නියමිතව තිබූ  පාළි ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව සොයා ගැනීමට නොහැකිවූයේ නම්, ගැටලුව තවත් උග්‍ර වන්නට තිබුණි. එවැනි අවස්ථාවකදී  කළ  හැකි  ඉතාමත් නුවණට  හුරු දේ වනුයේ අයදුම් කරුවන් සම්පූර් ණ කාලයම (පැය කිහිපයක් වුවද)  සුපරීක්ෂාව සහිතව  රඳවාගෙන සිට, වැඩිපුර ප්‍රශ්න පත්‍ර කිහිපයක් වත් තිබිය හැකි වෙනත් මධ්‍යස්ථානයකින් ප්‍රශ්න පත්‍ර ලබාගෙන,  ප්‍රශ්න පත්‍රයට පිළිතුරු සැපයීමට  නියමිත කාළය ලබාදී,  උත්තර පත්‍ර ලබාගැනීමයි. (මෙවැනි අවස්ථාවකදී දැරීමට සිදුවන සියලුම විය හියදම් අදාළ ශාලාධිපති  වරයා විසින්ම දැරිය යුතු වේ.)

මෙදින මෙම සිද්ධිය නිසා දිනයේ මට නියමිතව තිබුණු වැඩ කොටසද දෙතුන් ගුණයකින් වැඩිවුවත් එය ඉතා වැදගත් අත්දැකීමක්ම  විය.