නියමිත ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව විභාග දිනයේදී ම ‘අස්ථාන’ ගත වෙයි......

   අපේ ප්‍රධාන විභාග (සා.පෙළ සහ උ.පෙළ) පවත්වන විට සෑම විභාග ශාලා  දහයක්‌ දොළහක් පමණ ආවරණය වන පරිදි සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානය බැගින් සංවිධානය කරනු ලැබේ. මෙම මධ්‍යස්ථාන භාරව කටයුතු කිරීම සඳහා තෝරා ගනු ලබන්නේ පළපුරුදු නිලධාරීන් හෝ විදුහල්පතිවරුන් පමණකි. විභාගය ආරම්භයට දින දෙකකට පමණ කලින් විවෘත කරන මෙම සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථාන සඳහා සන්නද්ධ පොලිස් ආරක්ෂාව ලැබෙන අතර, භාරව සිටින නිලධාරියාද පුර්ණ කාලීනව මධ්‍යස්ථානයේ රැඳි සිටිය යුතුය.

විභාගයේ පළමු දින කිහිපයට නියමිත සියලුම විෂයය වල ‘සීල්’ කරන ලද ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු, විභාග දෙපාර්තමේන්තුව මගින් සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයට ගෙනවිත් භාරදෙනු ලැබේ. ඊට අමතරව ඒ ඒ විභාග ශාලාවට නියමිත ලිපිද්‍රව්‍යද ශාලාධිපති වරුන් සඳහා බෙදා දෙනු ලබන්නේද   සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයෙනි. සියලුම විභාග ශාලාධිපති වරු සෑම විභාග දිනයකම, උදෑසන පැමිණ   කාල සටහන අනුව නියමිත ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු භාරගත යුතුය. ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු සුරක්ෂිතව ගෙනයාම ශාලාධිපතිගේ වගකීම වේ. දිනය අවසානයේදී මනාව සකස් කර  අසුරා ‘සීල්’ තබන ලද උත්තර පත්‍ර පාර්සල් සුරක්ෂිතව මධ්‍යස්ථානයට ගෙනවිත් භාරදීමද විභාග ශාලාධිපතිවරයා විසින්ම කළ යුතුය.

විභාගයේ රහස්‍ය භාවය ආරක්ෂා කර ගැනීමත් කිසිම අයදුම්කරුවෙකුට අසාධාරණයක් සිදු නොවන පරිදි විභාගය පැවැත්වීමත් විභාග රාජකාරි කරන සියලුම නිලධාරීන්ගේ භාරධුර  වගකීමයි. 

මට, කිහිප වරක්ම සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයක් භාරව කටයුතු කිරීමේ රාජකාරිය පැවරිණ,  එක්‌  වර්ෂයක අපොස සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය පැවැත්වෙන තුන්වන දිනයේ, උදෑසනම, සිරිත් පරිදි සියලුම විභාග ශාලාධිපති‍න්ට, දිනයට නියමිත ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු බෙදාදී දෛනික ජර්නල් සටහන් ආදිය අවසන් කලෙමි. එදින සවස ප්‍රශ්න පත්‍රය වුයේ පාලි විෂයය යි.

සාමාන්‍යයෙන් පාලි විෂයයට ඉදිරිපත් වනුයේ අයදුම්කරුවන් ඉතාමත් අඩු සංඛ්‍යාවකි. මේ නිසා එදින ප්‍රශ්න පත්‍ර අවශ්‍ය වුයේ විභාග ශාලා තුනකට පමණකි. එයින්ද එක්‌ විභාග ශාලාවක පෙනී සිටියේ අයදුම් කරුවන් දෙදෙනෙක් පමණකි. එය පෞද්ගලික අයදුම් කරුවන්ගේ මධ්‍යස්ථානයකි.

එදින උදෑසනම, එම ශාලාධිපතිවරයා නියමිත පාලි ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව මගෙන් ලබාගෙන කුඩා සුට්කේසයක අසුරා ගනු මම දැක්කෙමි. ප්‍රශ්න පත්‍රය දීමට තිබුණේ  පස්වරු එකටය. දිනයේ ප්‍රධාන වැඩ කටයුතු අවසන් කර, මගේ සහායට සිටි අය, පොලිස් නිලධාරියා සහ  මම කතාබස් කරමින් සිටියෙමු.

වේගයෙන් පැමිණි මෝටර් රථයක් මධ්‍යස්ථානයට මඳක් ඈතින් නතරකර බැසගත් කිහිප දෙනෙකු කලබලයෙන් අප සිටින දෙසට එන්නට සැරසුණහ. වහාම ක්‍රියාත්මක වූ පොලිස් නිලධාරියා ඔවුන්ට නතර වීමට සන් කර ඉදිරියට ගියේය. පොලිස් නිලධාරියා ඔවුන් සමග යමක්  කතාකළ පසු  සියලුදෙනාම අප මධ්‍යස්ථානය වෙත එන්නට පටන් ගත්හ.

කුඩා සුට්කේසය සහ තවත් දේ දෑතින් ගෙන එනුයේ උදයේ මගෙන් ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටු ලබාගත්  ශාලාධිපති වරයෙකු බව මම හඳුනාගතිමි. පැමිණි එක්‌ අයෙකු සාමනේර ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් වූ අතර අනිත් පුද්ගලයා ජාතික ඇඳුම හැඳගත් තරුණයෙකි.

ස්වාමීන් වහන්සේට හිඳ  ගැනීම පිණිස පොලිස් නිලධාරියා විසින් ආසනයක් පනවන ලදී. කලබලයෙන් මා  සිටි තැනට පැමිණි ශාලාධිපතිවරයාට හීන් දාඩිය දමා තිබුණු අතර අත පයද සෙමින් සලිත වනු දුටුවෙමි.

‘මොකද ජයසේකර මහත්මයා කලබලයෙන්....... වාඩිවෙන්න.’

කී මම, ඔහුගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තු වුයෙමි.

ඔහු යමක්‌ කීමට තැත් කලත් පිටවූ වචන මට තේරුණේ නැත.

ටික වෙලාවක් නිශ්ශබ්දව සිටි ශාලාධිපතිවරයා

‘ප ...ප ....ප ...ප්‍රශ්න පත්‍රය නැ... නැ.... නැහැ’

යයි ගොත ගසමින් කෙඳිරීය.

කිසි කලබලයක් නොපෙන් වූ මම

‘උදේ මගෙන් පැකට්ටුව ගත්තා නේද?’ යි  ඇසීමි.

‘ග... ග .... ගත්තා ඒක නැතිවෙලා. හාමුදුරුවන්වයි අනිත් ලමයාවයි මම එක්කරගෙන ආවා.’ 

කි ඔහු වෙව්ලන්නට විය.

විභාග දිනයේම අවසාන මොහොතේ, අදාළ ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුවක් නැතිවීම බරපතල ප්‍රශ්නයකි.

ශාලාධිපතිට විවේක ගැනීමට සැලැස්වූ මා වහාම අප කාමරයේ කොටසක ආසන දෙකක්‌ පිළියෙළ කර අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාට හිඳ  ගැනීමට සැලස්වූයෙමි.

ශාලාධිපතිගේ කුඩා සුට්කේසයේ යතුර ඉල්ලා ගත්  මම  ප්‍රවේශමෙන් එය විවෘත කළෙමි. එය තුළ උදය වරුවේ එකතු කරගත් උත්තර පත්‍ර පාර්සලය විය. නැවත සුට්කේසය වැසීමට පියන පහත් කරණ විට උඩ පියනේ හිරවී තිබුණු ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව දුටුවෙමි.

එය එලියට ගත්  මම

‘මේ තියෙන්නේ නැතිවෙච්ච ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට් එක. ඔයාගේ සුට්කේස් එක ඇතුළෙම’ කියා

එය ඔසවා ශාලාධිපතිට පෙන්වුයෙමි.

ඔහු වහාම ප්‍රකෘති සිහියට එළඹියේය.

‘මට කලබලයට ඕක හොයා ගන්නට බැරි උනා. සර්, අපි දැන් මොකද කරන්නේ. ආපහු විභාග ශාලාවට යන්න වෙලාව මදිනෙ ?  කි ය.

‘ජයසේකර මහත්මයා ඔහොම ඉන්න. මම අවශ්‍ය දේ කරන්නම්’

කී මා ඔහු ලවා ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව විවෘත කරවා අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාට ප්‍රශ්න පත්‍රය  සහ ලියන කඩදාසි දී පිළිතුරු සපයන ලෙස දැන්වීමි.

ශාලාධිපතිවරයා මහත් ලජ්ජාවකට පත්වී කරබාගෙන සිටියේය.

ඊට පසු   ඔහු ඇමතු මා

‘ජයසේකර මහත්මයා, කලබල වෙලා මේ වැඩ කරන්න බැහැ. ප්‍රශ්න පත්‍ර පැකට්ටුව නැති  උනා නොවෙයි . ඒක ‘අස්ථානගත’ වෙලා තිබී පසුව ලැබුනා. වැදගත්ම දෙය තමයි විභාගය පැවැත්වීම. දැන් ඒ ටික හරි.’

‘කලබල නැතුව, අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාගේ අත්සන් පත්‍ර පරීක්ෂා කර , ලියන කඩදාසි වල කෙටි අත්සන් තැබීම, ලකුණු ලැයිස්තුව සකස් කිරීම  වගේ අවශ්‍ය දේවල් කරන්න’ යි

මම ඔහුට කීවෙමි.

‘මට සමාවෙන්න සර්, මගේ අතින් ලොකු වැරද්දක් උනේ.’

කියා ඔහු නැවත බැගෑපත් වන්නට විය.

‘කාටත් වරදිනවා. දැන් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ. මේ සිද්ධිය ගැන ජර්නල් සටහනක් තබා, ඒකේ පිටපතක් අත්සන් කර මටත් දෙන්න.’ කී

මා විභාගයේ ඉතිරි වැඩ කටයුතු ඔහුට පවරා මගේ නියමිත රාජකාරි කටයුතු වල නිරත වීමි.

කෙසේ හෝ, විභාගය ආරම්භකළ යුතු වේලාවේ සිට, පැයක්‌ ගත වීමට පෙර එම අයදුම් කරුවන් දෙදෙනාට ප්‍රශ්න පත්‍රය දීමට අපට හැකිවිය. රාජකාරියේ වැදගත්ම කොටස හරියාකාර ඉටුවිය.

ජයසේකර විභාග ශාලාධිපති  අයදුම්කරුවන් දෙදෙනාද සමග වහාම සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්ථානයට පැමිණි නිසා එම අයදුම් කරුවන් දෙදෙනා සඳහා, නිත්‍යානුකකූලව කලට වේලාවට විභාගය පැවැත්වීමට අවස්ථාව සැලසීණ.